Omri Ziegele (1959) werd geboren in Rehovot, Israel, tegenwoordig woont hij in Zwitserland, hij noemt zichzelf bandleider, saxofonist, free-rapper en cultuuractivist. Hij volgde een opleiding in Boston en later in London, begin jaren ’60 hoorde hij pianist Dollar Brand, inmiddels bekend onder de naam Abdullah Ibrahim, in een club in Zwitserland en dat wekte zijn belangstelling voor de Zuid –Afrikaanse muziek, in Londen raakte hij geïnspireerd door de Blue Notes en The Brotherhood of Breath , dat bracht hem tot de oprichting van een constellatie onder de naam “Where’s Africa”, aanvankelijk als een duo met de bekende Zwitserse pianiste Irène Schweizer en later in een trio vorm met Yves Theiler en Dario Sisera. Een ander trio is “Noisy Minority”met Dieter Ulrich en Jan Schlegel. Hij speelt ook in grotere bezettingen met de het in 1996 opgerichte nonet “Billiger Bauer”. Inmiddels heeft hij ook het “Corona Trio”opgericht waarmee hij tijdens de lockdown op straat speelde onder het motto “When will corona blues leave”.

In het Tomorrow Trio heeft Ziegele twee “zwaargewichten”uitgenodigd, de fameuze Nederlandse drummer Han Bennink en de Zwitserse topbassist Christian Weber. Het geluid dat het trio neerzet klinkt niet naar slechts drie muzikanten, het lijkt of ze een big band in trio formaat willen neerzetten. In het cd boekje wordt het fraai verwoord door Kevin Le Gendre : “The Tomorrow Trio has sufficiently Sharp reflexes to dance its way through a rapidly shifting landscape of steam-heat swing, zip-wire groove and dot-dash rubato”. Voorafgaand aan de opname van dit album maakten de drie een 13 daagse tournee en dat is goed te horen, ze zijn goed op elkaar ingespeeld “Mein saxofon ist eingebunden und wird getragen und es kann in jede Richtung ausbrechen, in die es will, Ich weiss genau, dass die anderen beiden sofort mitziehen werden”aldus Ziegele. De titel “All those yesterdays”en de naam van het “Tomorrow Trio” lijken met elkaar in tegenspraak maar “the Music is more advanced than I am in the moment, it produces itself, I have played this tomorrow, as the beboppers used to say and it is also a strong statement in times of abysses and dark futures, Music says YES to everything” aldus Ziegele.

Het album gaat gelijk loos met het nummer “Line for a friend of mine” Omri laat zijn altsax brullen, piepen en knorren met een tomeloze energie, een mix van Albert Ayler en Rollins in zijn gouden dagen, voeg daarbij de typerende klappen van Bennink en het stuwende basspel van Weber en het kan niet meer stuk. “O, my god” is opgedragen aan Ornette Coleman, het tempo is ietwat rustiger maar energie druipt er weer vanaf, er is een lange dialoog tussen bas en drums met fraai strijkwerk van Weber en het razende trommelen van Bennink, dan horen we Omri het gedicht “The Lake Isle of Innisfree” van W.B. Yeats luidkeels declameren in een muzikale cadans waar menig rapper nog wat van kan leren. Omri was graag blues of soulzanger geweest om zijn boodschap direct het publiek toe te schreeuwen, met zijn stem kan hij zich directer uitdrukken . Omri kan ook gevoelvol en subtiel spelen zoals is te horen in “All those yesterdays”. Alle composities zijn van Ziegele, hoewel een titel als “Donders Wonders” mij wel doet denken aan Han Bennink. In “Saw that smile” is er een ware battle tussen de sax van Omri en de “potten en pannen” van Han, geweldige muziek. Omri Ziegele was voor mij een onbeschreven blad maar nu ga ik driftig op zoek naar ouder werk van hem !

Jan van Leersum.